Antieke denkers en wetenschappers Seneca, Horace, Plinius en Cicero, die verrukt waren over de smaak en het unieke vermogen om de kleur te veranderen, schreven over roodbaars. Deze vis wordt gekenmerkt door de aanwezigheid van twee lange antennes met een relatief kleine afmeting - ongeveer 45-50 centimeter vanaf het begin van het hoofd tot de punt van de staart.
Kies je recept
Een beetje over unieke vissen
In het Russisch is het woord "rode mul" van Turkse oorsprong van het woord barbunya, dat op zijn beurt is afgeleid van het Italiaanse woord barbone, wat zich vertaalt als "grote baard". In Rusland heeft deze vis ook een tweede naam - "Sultanka", die wordt geassocieerd met de karakteristieke antennes, zoals de Sultans. Deze vis was erg populair in het oude Rome, waar de gewichten rode mul gelijk waren aan zendingen zilver. In de tijd van het Romeinse rijk brachten koks, voordat ze vis kookten, ze meestal eerst in een speciaal vat met water naar gasten die de kans hadden om te genieten van het spel van de kleur van de mul - van zilver tot karmijn.
Industriële vangst van mul is zeer talrijk in de Middellandse Zee, Azov en Zwarte Zee, evenals in de Indische en Stille Oceaan, waar de vis leeft op een ondiepe diepte van 15-35 meter. Tegelijkertijd geeft ze de voorkeur aan zanderige of zilte grond, maar soms ook op een rotsbodem.
De harder is waardevol, zowel in zijn voedingswaarde als in zijn grote lichtheid (100 gram vis bevat slechts 31 kcal, 0, 8 gram vet en 5 gram eiwit). Het vlees is erg mals en wordt als heerlijk beschouwd, omdat rode mulproteïne snel wordt opgenomen. Het gehalte aan deze vis is hoog in magnesium, fosfor en andere sporenelementen die waardevol zijn voor het menselijk lichaam. Er wordt aangenomen dat zelfs een kleine snack met een rode mul de menselijke kracht snel kan herstellen.