Tegenwoordig kan bijna geen gezin zonder suiker op tafel. Het is bij iedereen bekend en maakt deel uit van een groot aantal gerechten. Vanuit chemisch oogpunt kan suiker elke stof worden genoemd die is opgenomen in een vrij uitgebreide groep koolhydraten, oplosbaar in water, met een zoete smaak en met een laag molecuulgewicht. Maar in het dagelijks leven wordt dit gewoonlijk sucrose genoemd, voornamelijk geproduceerd uit bieten of suikerriet.
Kies je recept
Hoe bietsuiker te maken
Rode biet is de meest gebruikte en gemakkelijke grondstof voor de suikerproductie. Omdat het snel verslechtert, bevinden suikerfabrieken zich meestal dicht bij velden. Bieten worden gewassen, in stukjes gesneden en in de zogenaamde diffusor geladen, die met behulp van heet water suiker uit de plantmassa haalt. Het aldus verkregen "diffusiesap" is gewoonlijk 10-15% verzadigd met sucrose en heeft een donkere kleur, omdat de organische stoffen waaruit de bieten bestaan, tijdens oxidatie donker worden. Afval van dit proces gaat naar veevoer. Vervolgens wordt het diffusiesap schoongemaakt. Het wordt in gesloten metalen tanks geplaatst en behandeld met kalkmelk en zwaveldioxide. Als gevolg hiervan slaan schadelijke onzuiverheden neer, die worden verwijderd met behulp van verschillende filters en sedimentatietanks. Door verdamping wordt overtollig water verwijderd. Vervolgens wordt kristallisatie uitgevoerd, waarvoor vacuümapparaten worden gebruikt. De grootte is in sommige gevallen vergelijkbaar met de grootte van een huis met twee verdiepingen. Het resulterende product bevat sucrosekristallen en melasse, gescheiden door centrifugatie. Het resultaat is het verkrijgen van vaste suiker, die extra wordt gedroogd. Het kan al gegeten worden.