Inktvis heeft een ongebruikelijke smaak en wordt bij het koken gebruikt als hoofdgerecht of als bijgerecht. Ze gaan echter in een reeds verwerkte vorm naar voedsel, dus niet iedereen weet hoe deze zeedieren er in de natuur uitzien.
Kies je recept
Gebruiksaanwijzing
1
Inktvissen maken deel uit van een team van tienpotige koppotigen, hebben vier paar tentakels, waarvan er één grijpt, uitgerust met chitine-ringen. Door de jaren heen veranderen ringen in haken en worden ze een behoorlijk formidabel wapen.
2
Inktvissen zijn niet groot, meestal zijn ze niet langer dan 25-50 centimeter. Het zijn deze weekdieren die worden gegeten, hoewel er gigantische inktvissen zijn die serieuze afmetingen hebben. De grootste door wetenschappers officieel geregistreerde inktvis was 17, 4 meter lang van de achterkant tot de punt van de tentakels en woog 500-600 kg. Deze afmetingen zijn vergelijkbaar met ongeveer een gebouw van vijf verdiepingen. Zo kunnen sommige weekdieren met recht de grootste dieren op aarde worden genoemd.
3
Inktvissen hebben een dicht lichaam met een cilindrische vorm, hebben een puntige plaat die lijkt op een pijl in vorm. Deze weekdieren zijn uitstekende zwemmers. Onder water bewegen ze met behulp van een vin of op een reactieve manier, verzamelen water in zichzelf en duwen het door een klein mondstuk.
4
Sommige middelgrote inktvissen kunnen snelheden tot 50 km / u halen en concurreren alleen met eenheden van de bewoners van de oceanen, waaronder dolfijnen, zwaardvis en tonijn. Om aan roofdieren te ontsnappen, kunnen inktvissen uit het water springen en tot 50 meter door de lucht vliegen. Soms vallen ze tijdens de vlucht op het dek van het schip, dus noemen zeelieden ze vliegende inktvissen.
5
Pijlinktvissen worden 1 tot 3 jaar oud, maar reuzensoorten kunnen veel langer leven. In geval van gevaar stoten sommige weekdieren een inktwolk uit, waardoor het roofdier wordt gedesoriënteerd en achtervolging wordt vermeden. Daarnaast is het interessant dat inktvissen blauw bloed hebben. Deze functie is inherent aan hen vanwege het kopergehalte in het bloed.